U kent vast wel de uitdrukking: “sluit de ene deur en een andere deur gaat open”. Dat is beslist een waarheid, er wordt weliswaar niet gezegd wanneer die andere deur open gaat, maar toch.

Wat ik dan wel opmerkelijk vind, is dat het pijn kan doen om die deur te sluiten. Vanuit missen. Dit is een bekend psychologisch verschijnsel. Zelfs pijn missen is missen. Je bent er zo bekend mee, en kunt er op rekenen dat het er altijd is. Nog erger (?) is het als je leuke dingen bewust gaat missen.

Dat heb ik toch wel altijd wanneer een cursus of traject is afgerond. Ik mis die mensen, mis de humor, mis de scherpe opmerkingen en ook mis ik dan de structuur van de bijeenkomsten. Tja dat zal altijd wel blijven, dat mis ik niet.